‘Hoe moeilijk kan het zijn?!’ dacht ik toen ik een half jaar geleden voor het eerst ging golfen. Je hebt een balletje en een stok om er tegen te slaan, moet lukken toch! Bovendien heb ik zogenaamd balgevoel, ben ik competitief ingesteld met een helder doel voor ogen en heb ik er veel zin in. Enige overschatting was aan de orde. Herkenbaar?

Allereerst moest ik keuzes maken over golfles, mijn kleding, golfuitrusting etc. Een nieuwe wereld ging voor me open, met een geheel eigen schat aan woorden en etiquette, al of niet uitgesproken. Mijn PRO bleek goud waard in tijden van onzekerheid evenals mijn vriendin die hetzelfde avontuur was aangegaan.

Al snel kwam ik erachter dat de techniek van het golfen op zichzelf te leren is. Oefening baart kunst, niet waar! Tegelijkertijd voelde ik weerstand: ‘Wat een geneuzel op de vierkante millimeter!’ en ‘Hebben mensen, lees ik, niets beters te doen!?’. Er zijn toch belangrijkere dingen in het leven zoals duizenden mensen die wereldwijd op de vlucht zijn en ook je eigen verantwoordelijkheden op je werk of privé.

Klopt allemaal en toch gun ik mezelf dit om al die redenen waarom mensen golfen.

Na 2 maanden liep ik voor het eerst een zogenaamde kaart en wat schetste mijn verbazing, ik haalde ruim voldoende punten om handicap 54 te halen, het vroegere GVB oftewel golfvaardigheidsbewijs. Helaas, werd eerder het theorie-examen uitgesteld waardoor ik niet voldeed aan de voorwaarden om ook daadwerkelijk deze eerste golfmijlpaal te bereiken. De volgende keer zou ik gewoon weer voldoende punten kunnen halen. En toen begon het…het mentale spelletje.

Ik kwam mezelf enorm tegen want inmiddels had ik wel door dat golfen enerzijds een kwestie van vaardigheid is en anderzijds emotiebeheersing vereist. In mijn geval betekent dat: –je best doen om niet je best te doen, is ook je best doen– en dat helpt dus niet! Over perfectionisme of eigenlijk, omgaan met teleurstellingen, gesproken…

En dan heb ik het nog niet over alle frustraties als je jezelf met anderen vergelijkt.

Ook aan de orde was het gevoel van trots en succes als de bal dan toch in het gaatje valt, elke keer weer. De parallel met een coachtraject was daar. Een golfbeweging van slagen en tegenslagen. Emoties die alle kanten op gaan in je poging te doen wat nodig is om te bereiken wat je wilt. Een ervaren golfster vertelde me dat golfen, golven is. Je prestaties kunnen wisselen van dag tot dag, je emoties gaan daarbij op en neer. Golfen daagt je uit je emoties te managen. ‘Inner balance’ is aan de orde.

Omgaan met stress is vaak onderdeel van een coachplan. Als professional coach kan ik dan allerlei technieken inzetten. Het vergt lef om ongemakkelijke gevoelens niet weg te willen hebben, sterker nog, er bij stil te blijven staan, te monitoren en eventueel te sturen. Wat werkt is een juiste combinatie van anders DOEN (fysieke ontspanning, bijvoorbeeld middels ademregulatie en/of nieuwe (golf)vaardigheden), met anders DENKEN (helpende overtuigende gedachtes) en dus anders VOELEN.

Biofeedback in de vorm van een sensor die je hartslag meet van Heartmath, kan dan behulpzaam zijn. Focus op je ademhaling met ruimte voor positieve gevoelens in je hart zorgen voor een gezonde hartcoherentie. Ook een kwestie van oefenen, jezelf gunnen. Minder stress, dat willen we toch allemaal? Ik in ieder geval wel als ik aan het golfen ben. Ik daag mezelf en jou uit je kennis en kunde in te zetten en je hart te laten spreken! Genieten maar.

Golfen en gecoacht worden, meer dan een mentaal spelletje…